Als er één concert is geweest waarvan ik het jammer vind dat ik er nooit bij was, dan The Concert in Central Park van Simon & Garfunkel. Meer nog dan legendarische concerten als Woodstock 1969 of het Royal Albert Hall concert van Bob Dylan in 1966, of meer nog dan Prince in het Paard of Nirvana in Paradiso om het dichter bij huis te zoeken.
En natuurlijk had ik er niet bij kunnen zijn op 19 september 1981. Ik was tien en woonde aan de andere kant van de wereld, ik wist niet eens wie Simon & Garfunkel waren. Vijfhonderdduizend mensen waren er wel bij volgens de verhalen. Jaren later heeft het parkbeheer laten weten dat er maximaal 48.500 mensen op het veld voor het podium passen.
Maar dan nog, of het er nu bijna vijftigduizend waren, of vijfhonderdduizend, feit is dat het een andere tijd was. Geen videoschermen, geen rond podium waarbij het publiek van alle kanten erbij staat, geen indrukwekkende lichtshow en een, naar de huidige maatstaven, beperkte geluidsinstallatie.
En geen vuurwerk, zoals Paul Simon laat weten voor aanvang van het een-na-laatste nummer The Sound of Silence. “Let’s have our own fireworks!”, roept Simon, en het publiek pakt de aansteker er bij en wuift die heen en weer. Mensen rookten toen nog.
And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
Twee mannen, één gitaar en een begeleidingsband. Het moet fantastisch zijn geweest.
YouTube: The Sound of Silence, from The Concert in Central Park
I Always Have A Song Inside My Head 
Goeie keuze voor een concert! Kan gewoon niet kiezen waar ik bij zou willen zijn, Johnny Cash in San Quentin, of James Brown ergens in de jaren 60, David Bowie’s Ziggy Stardust ergens in Engeland, Patti Smith in NYC in de jaren 80. Iets recenter, “Up In Smoke” met Dre Snoop en Ice. Zoveel gemist 😉
Het zou toch niet best zijn als je Johnny Cash live in San Quentin had bijgewoond 😉