Aangezien het verhaal With The Beatles positief meeviel besloot ik dan toch om ook de roman Norwegian Wood van Haruki Murakami maar eens een kans te geven. Het Beatle gehalte viel mee. Norwegian Wood komt weliswaar een aantal keer langs, en tegen het einde wordt er een hele reeks Beatle liedjes genoemd, maar er zit genoeg andere muziek in. Desafinado van Antonio Carlos Jobim, een niet nader genoemd album van Bill Evans, Up On The Roof van The Drifters, het album Kind Of Blue van Miles Davis, pianoconcerten van Mozart door Robert Casadesus (zo’n typische Murakami keuze), Henry Mancini, Bob Dylan, fuga’s van Bach op gitaar.
Genoeg muziek maar desondanks geen verhaal om vrolijk van te worden. Ik vind het de meest sombere Murakami die ik ooit gelezen heb en was het mijn eerste geweest, dan was het daar bij gebleven.
I Always Have A Song Inside My Head 