Ik lees weer eens een Murakami, Sputnikliefde dit keer. Niet zijn beste maar evengoed genietbaar. Zoals altijd veel muziek, vooral klassiek. En met een voorliefde voor uitvoeringen van een paar generaties terug. Beethovens laatste pianosonate door Wilhelm Backhaus. Het eerste pianoconcert van Liszt door Martha Argerich gedirigeerd door Giuseppe Sinopoli. Mozart liederen door Elisabeth Schwarzkopf met begeleding van Walter Gieseking. En de vier ballades opus 10 van Johannes Brahms door Julius Katchen:
Het was een oude lp, maar nog altijd de moeite van het beluisteren waard.
En wat later legt een van de hoofdpersonen uit waarom ze gestopt is met pianospelen, met een toekomst als concertpianist in het verschiet
Als er twintig praktiserende toppianisten zijn, is dat wel genoeg. Als je in de platenwinkel zoekt bij “Waldstein” of “Kreisleriana” of iets dergelijks, begrijp je wel wat ik bedoel. Het klassieke repertoire is beperkt en de ruimte in de rekken van de cd-winkel ook. De muziekindustrie heeft aan twintig praktiserende pianisten van topniveau echt wel genoeg.
Murakami biedt weer genoeg stof tot nadenken, en opnames om te beluisteren, om je oren naar te laten staan.
I Always Have A Song Inside My Head 
[…] Oorlog en Vrede van Tolstoj. Dat is nu al de tweede keer in korte tijd dat dat boek voorbij komt. Murakami is alweer uit en misschien moest dit dan maar het volgende boek worden. Ik plaatste een preview op […]
[…] Kind Of Blue van Miles Davis, pianoconcerten van Mozart door Robert Casadesus (zo’n typische Murakami keuze), Henry Mancini, Bob Dylan, fuga’s van Bach op […]