Ik las De existentialisten. Filosoferen over vrijheid, zijn, en cocktails. Over Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir, Albert Camus en anderen. Een mix van biografie en filosofie die eerder ook goed werkte bij Nietzsche.
Waar ik van Nietzsche vooraf niet meer wist dan de quotes “God is dood” en “without music, life would be a mistake”, zo kende ik Sartre enkel van de quote “De hel, dat zijn de anderen“. Dat blijkt dan een zinnetje uit het slot van een door Sartre geschreven toneelstuk uit 1943 te zijn, en niet zozeer een filosofie.
Dan vond ik een andere uitspraak, van Maurice Merleau-Ponty, een van bovengenoemde anderen, inspirerender:
De gang van onwetendheid naar zekerheid is nooit definitief, want de draad van het onderzoek voert ons altijd weer terug naar de onwetendheid.
Maar dat is dan weer te lang als soundbite.
Volgens Mark Hollis is de tekst van Living In Another World geïnspireerd op het werk van Sartre. Muzikaal zou het album Kind Of Blue model hebben gestaan voor het nummer. Dat klinkt allemaal berepretentieus maar ik hoor het er niet aan af. En gelukkig maar.
Ik heb Sartre nog wel in het Frans gelezen 🙈
Chapeau!
[…] van die andere filosofen in het boek De existentialisten is Martin Heidegger. Een naam die ik eigenlijk enkel kende dankzij het album Holzwege van […]
[…] goed ook, het beste hoofdstuk van het boek De existentialisten is het laatste hoofdstuk, een slotwoord, waarin schrijfster Sarah Bakewell na alle biografische […]
[…] ik mij niet herinneren dat ik die ooit kocht. En toch klinkt deze song net zo vertrouwd als pakweg Living In Another World of It’s My […]